Książki, lalki, czyli wakacje w pełni

Dzień dobry!

Postanowiłam, że warto byłoby zebrać garstkę swoich myśli do kupy i przelać je-o tutaj-byleby kolejny raz nie zapuścić tego bloga.

Piękna pogoda, a ja kiszę się w domu. Jak na złość wszyscy smażą się teraz nad moim kochanym morzem, a ja takie widoki mogę podziwiać co najwyżej w grafice Google. Oczekiwanie na jakieś wojaże (na moje nieszczęście rodzicielka zmierza w kierunku gór) umilają mi jak zwykle moi papierowi przyjaciele. Zdążyłam już zapomnieć jak to frajda pochłaniać coś jednym tchem, i wcale nie mam tu na myśli jedzenia. Wczoraj zaczęłam czytać

Skończyłam kilka godzin później. Na początku lektura szła mi jakoś opornie, bo ciągle porównywałam książkę do serialu, doszukiwałam się podobieństw i różnic, ale z każdym kolejnym rozdziałem było coraz bardziej z górki. Książka fajna, wciąga (na pewno bardziej niż Przedwiośnie, które do września muszę przebrnąć).

Ale kto by tam myślał o szkole, gdy domowy spis lektur zdaje się nie mieć końca. Serio, jestem w połowie jakiejś książki i już chcę zaczynać kolejną, byleby przeczytać jak najwięcej. Ale to kiepski pomysł, wierzcie. Tak czy owak, postanowiłam tym razem zabrać się za prawdziwego króla (nazwisko zobowiązuje)

A może za przygody czarodzieja, bo od początku wakacji i ponownego obejrzenia całej serii filmów mam jeszcze większą fazę na całe Potterowe uniwersum. I z utęsknieniem wypatruję sowy ze swoim listem.

W czwartek coś mnie tknęło i postanowiłam przywrócić do żywych moje 4 biedaczki z dna szafy. O lalkach mówię rzecz jasna. Nie spodziewałam się, że efekt tak mnie zadowoli, bo zadowolona jestem przeogromnie. Wiecie, to jakbym miała 4 zupełnie nowe nabytki w kolekcji. A dodatkowo nie ma nic przyjemniejszego, niż obserwowanie kolejnych etapów metamorfoz ze świadomością, że to tylko i wyłącznie wasze dzieło. Pozwólcie zatem, że pochwalę się, co też to wyszło spod mojej igły (czy raczej szczotki, bo jak zawsze rozchodziło się o włosy):

Nie umiem robić zdjęć grupowych, a lalki nie reagują na "hej, teraz wszystkie patrzcie na mnie, ptaszek leci"

Zacznijmy od końca, a raczej od początku, bo pani niżej była moją pierwszą MyScene. Nie zwracajcie uwagi na jej wygryzioną sukienkę (nie potrzebnie o tym wspominam, pewnie nikt wcześniej tego nie zauważył). Doszyte niżej srebrne cekiny to jak dobrze pamiętam zasługa mojej rodzicielki, rzecz jasna na moje życzenie.

Kolejna w kolejności. Tę akurat dostałam na 11 urodziny, czyli już szmat czasu. Warkoczyki to moje dzieło, w sumie robiłam je jakiś rok temu. Miały pokryć całą głowę, ale wiadomo.

Ostatnia już moja panna z serii, równocześnie najbardziej pokrzywdzona. Na jej przykładzie widzę jakim potrafiłam być zwyrodnialcem (zwyrodnialką?). Jeśli doszukacie się oryginału, to zobaczycie, że miała ona długie kucyki, a tego wygryzienia przy linii włosów dorobiła się dopiero u mnie. Okropność. W dodatku kiedyś w artystycznym szale usiłowałam zrobić z niej klowna, malując jej twarz pastelami. Biała skóra, czerwony nos, czarne brwi... Gdzieniegdzie są jeszcze ślady, bo pastele jakoś szczególnie ją polubiły i mocno się wżarły. Na całe szczęście ten boski płaszczyk prezentuje się nienagannie.

I ostatnia z uratowanych, klasyczna Baśka. Pamiętam jaki był to genialny prezent urodzinowy (nie pamiętam za to na które). Dodatkowo udało mi się znaleźć wszystkie akcesoria dołączone do zestawu, które w mniejszym lub większym stopniu nadal działają.

Bardzo lubię ten mold.

I torebeczkę. I sprane tatuaże...

No i butki.

Pochwaliłam się czym miałam się pochwalić. Napomknę jeszcze, że od wczoraj towarzyszy mi ogromny przypływ weny, ale to już historia na inny wpis. I to dosłownie.

Życzę Wam udanego tygodnia (teraz ogarnęłam, że to dopiero poniedziałek), sama zaś czmycham robić obiad.